Myrk hún læðist svo hljóðlát og köld inn í daginn og tekur öll völd Kröftug hún syrgir ei daginn sem drap og minningar mannsins um gleðinar hrap Á leið sinni um lífið hún virkar svo tóm en hlustaðu á vindsins fallega óm Hver hóf þessa nótt sem að ljósið ei sér? Fylgdu henni burt og hún tekur við þér