Vindurinn mig vekur og veltir sér af stað En sólin nær mér situr já hún situr öllu nær Og geislar hennar glæðast af gjöfum þess sem er Visku sína vakti og veitti farveg í Í fljótið sem var forðum Yfirfullt af öllu því Sem ég átti einu sinni vefur örmum faðmar mig Í lífsins grænu lautu rennur lækur undurtær Og sólarinnar máttur er meiri en í gær Til himins nú sig hefur og hærr´a á loft ég fer Nú hann blæs og með vindi bærist bjöguð en merkileg sýn Því í stormi hrærist hugsunin mín