Cando a choiva en mim caeu, eu vín que eran bágoas do ceo Embaixo dos ollos seus, eu quixen chorar tamén O laio das pedras en toda a rúa se escoita Mais a présa da xente é moita e ninguén o quere oír Auga que sondas a ialma miña dor podes ti consolar? Fermosa canción é o teu son contra o mar, arrebatame e faime amar Cando a choiva atopa os ríos, na ribeira os barcos mexe Mais se caime coma fíos de prata entón sosegame O ceo salouca vento polas eiras de Vigo Sua babuña é o sofrimento dos corazóns sen abrigo Auga que sondas a ialma miña dor podes ti consolar? Fermosa canción é o teu son contra o mar que me fai amar Mais ó cair da xistra a auga é moita, pero non podo danzar Pois ó cair da xistra non hai loita, tampouco podo amar Oe o torbón! Nai, non hai o que temer (Lara laraiá) Cando a choiva pousa sobre a parella que se abraza Coma unha saba os garda do mundo a súa volta O froallo no aire se aguza e a xente sae dos cantos O ceo xa non medra o pranto e axiña o cesará Cando a choiva en mim caeu, eu vin que eran bágoas de Deus Embaixo dos ollos seus eu quixen chorar tamén