Sorgtung i seng ligg ein dødsjuk dreng Frykta gnagar i hjarta Traustlaus han er, no e dauden nær Han kjenner Hels kolde raust lokka Nedått det fær og vegen er bratt Til Helheim det bærar på sotteseng i natt Hadde eg endog banesår fått Drepen i slag, ei stor æra I staden eg endte i sotteseng Skammen eg for all tid må bæra