(Ah) Somos distintas das que comezaron Na nosa pel gardámolo legado Alén das bombas soubemos pararnos Sin sexo, nin carne, nin putos coidados Non asumímolo voso pecado Facédela guerra cos ollos pechados Non recoñecedes nin o propio bando A acrópole canta Varre vasoira, vasoira miña Fai moito tempo que non várre-la a cociña Varre vasoira, vasoira miña Fai moito tempo que non várre-la a cociña Nós que coñecemos o cariz da trampa Sempre deseñada para a vosa lei Deixade de impoñernos todos los vosos coidados Esta casa en que habitamos non é o hábitat dun rei E que unha e outra e outra vez Escoitando a vosa merda sen saber por que Somos as fillas de todas as que se plantaron e dixeron Que, que, que! Varre vasoira, vasoira miña Fai moito tempo que non várre-la a cociña Varre vasoira, vasoira miña Fai moito tempo que non várre-la a cociña Varre vasoira, vasoira miña Fai moito tempo que non várre-la a cociña Varre, varre, varre vasoiriña Varre, varre, vasoiriña miña A guerra, a guerra, a guerra imos parar A guerra, a guerra, a guerra imos parar Xa non calaremos máis Non, non, non, non! Xa non calaremos máis Non, non, non, non! Xa non calaremos máis Non, non, non, non, non, non Varre vasoira, vasoira miña Fai moito tempo que non várre-la a cociña Varre vasoira, vasoira miña Fai moito tempo que non várre-la a cociña Varre, varre, varre vasoiriña Varre, varre, vasoiriña miña A guerra, a guerra, a guerra imos parar A guerra, a guerra, a guerra imos parar