Dixeronme de neno cando era namais que vento e fume dado ó vento. Sen sempre un alma pura, un sentimento de rosas e de estrelas, primaveira. Unhos anos dispois ó sé-lo inferno dun bosco escomenzando a abrirse á vida dixeronme: Neno, a vida eche moi dura, moi sofrida despois da primaveira, ven o inverno. Agora pola terra camiñando, loitando coa vida, en contra da vida, non ollo mais que pranto e xeada Ninguén me dice nada. Vou andando, silandeiro, pola chaga compartida, porqué non me dín nada...?