Σὲ γνωρίζω ἀπὸ τὴν κόψι Τοῦ σπαθιοῦ τὴν τρομερή Σὲ γνωρίζω ἀπὸ τὴν ὄψι Ποὺ μὲ βία μετράει τὴν γῆ Ἀπ' τὰ κόκκαλα βγαλμένη Τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά Καὶ σὰν πρῶτα ἀνδρειωμένη Χαῖρε, ὢ χαῖρε, Ἐλευθεριά! Ἐκεῖ μέσα ἐκαρτεροῦσες Πικραμένη, ἐντροπαλή Κ' ἕνα στόμα ἀκαρτεροῦσες Ἔλα πάλι, νὰ σοῦ ‘πῇ Ἄργιε νἄλθῃ ἐκείνη ἡ 'μέρα Καὶ ἦταν ὅλα σιωπηλά Γιατὶ τἄσκιαζε ἡ φοβέρα Καὶ τὰ πλάκονε ἡ σκλαβιά Δυστυχής! παρηγορία Μόνη σοῦ ἔμενε νὰ λὲς Περασμένα μεγαλεῖα Καὶ διηγῶντάς τα νὰ κλαῖς Καὶ ἀκαρτέρει, καὶ ἀκαρτέρει Φιλελεύθερην λαλιά Ἕνα ἐκτύπαε τἄλλο χέρι Ἀπὸ τὴν ἀπελπησιά Κ’ ἔλεες· πότε ἄ! πότε βγάνω Τὸ κεφάλι ἀπὸ τσ’ ἐρμιαῖς Καὶ ἀποκρίνοντο ἀπὸ πάνω Κλάψαις, ἅλυσσες, φωναῖς Τότε ἐσήκονες τὸ βλέμμα Μὲς τὰ κλαΰματα θολό Καὶ εἰς τὸ ῥοῦχό σου ἔσταζ’ αἷμα Πλῆθος αἷμα Ἑλληνικό