Da aldea lonxana fumegan as tellas Detrás dos petoutos vai póndose o sol Retornan prós eidos coa noite as ovellas Tiscando nas beiras o céspede mol Un vello, arrimado nun pao de sanguiño O monte atravesa de cara ó pinar Vai canso, unha pedra topóu no camiño E nela sentóuse pra folgos tomar ¡Ai! Dixo, ¡qué triste! ¡Qué triste eu estóu! I on sapo, que oía Repuso: ¡Cro, cro! ¡Ás ánemas tocan! Tal noite como ésta Queimóuseme a casa, morréume a muller Ardéume a xugada na corte, i a besta Na terra a semente botóuse a perder Vendín prós trabucos bacelos e hortas E vou polo mundo de entón a pedir Mais cando non topo pechadas as portas Os cans sáienme a elas e fanme fuxir canta, sapo, canta Tí i eu ¡somos dous! ... I o sapo choroso Cantaba:¡Cro, cro! Soliños estamos entrambos na terra Mais nela un buraco tí alcontras i eu non A ti non te morden os ventos da serra I a min as entranas i os ósos me rón Tí, nado nos montes, nos montes esperas De cote cantando, teu térmeno ver Eu, nado entre os homes, dormendo entre as feras E morte non hacho, si quero morrer Xa tocan, recemos ¡Que dicen que hai Dios! ... El reza, i o sapo Cantaba:¡Cro, cro! A noite cerraba, i o raio da lúa Nas lívidas cumes comenza a brillar Curisco que tolle nos álbores brúa I escóitase ó lexos o lobo oubear O probe do vello cos anos cangado Erguéuse da pedra i o pau recadóu Viróu para os ceos o puño pechado E cara ós touzales rosmando marchóu Cos ollos seguíndoo Na escura estensión O sapo quedouse Cantando: ¡Cro, cro!