Polos camiños de Cangas A voz do vento xemía: Ai, que soliña quedaches, María Soliña. Nos areales de Cangas, Muros de noite se erguían: Ai, que soliña quedaches, María Soliña. As ondas do mar de Cangas Acedos ecos traguían: Ai, que soliña quedaches, María Soliña. As gaivotas sobre Cangas Soños de medo tecían: Ai, que soliña quedaches, María Soliña. Baixo os tellados de Cangas Anda un terror de auga fría: Ai, que soliña quedaches, María Soliña.