Neska politte dago Laukizko herrien; zortzi nobio ein deittuz urte bi ttíerdien. Ez ibil bazan beti fineza garbien: zortzigarrena deuko inozko larrien. Lehelengo nobioa ei zan kuberue, mutil galanta baina bekoki pardue. Hagaz hartu banendun neure (i)estadue, orain egongo nintzen ondo ezkondue. Bigarren nobioa zan zapatarie; koxoa ixen ezpalitz konsolagarrie. Neupere banittuzen orrotza ta harie, baina (i)enendun gure nik zapatarie. Hirugarren nobioa dogu alargune, baztar askon jaubie, erederu jaune. Euki ezpazittuzen etze bete ume, egie da zeozer egingo gendune. Laugarren nobioak falta deu andrie, alargune da eta errentadorie. Gizon galanta da ta diruen jaubie, alargun aberatsak neu gure naudie. Bosgarren nobioa dogu (i) Eusebio; egunen pezeta bi deukoz diario Berau ixengo neuke inor baino hobago, berak gure banendu ni konforme nago.