Espertar o son da choiva Ó silencio dos que falan na noite E brincar ó pé dos montes Disposto a camiñar de fronte Abrindo as ás e recollendo As historias destes meus sendeiros Coas miñas botas ben molladas Encamiñome o seguinte solpor E camiñar co sol no peito Por sendas de terra e follas de faia Os fios do tempo, as vaias da mente Arden e voan coma fumes na noite Campos de cores, follaxes douradas Inspiran os pasos que quedan por diante As aguias e as merlas As rolas e os corvos Cantan comigo alén do camiño E así a fin, a fin deste dia, quenta o lume corpo e alma