Opa was kras, maar opa was kribbig Snauwde zijn huishoudster dikwijls af En zij, op haar beurt, antwoordde snibbig Wat soms een nare spanning gaf Opa was waarschijnlijk kribbig Omdat zijn ziel met zijn lichaam vocht En zij, van haar kant, was, denk ik, snibbig Omdat ze hem liefhad, en niet mocht Voor opa afscheid had genomen Weerde het lichaam zich gruwelijk Toen zijn ze dichter bij elkaar gekomen Als in menig wettig huwelijk Met voeren, wassen en verschonen Van 't oude lichaam, hoe fel ook bezield Kon ze eindelijk aan hem tonen Hoe veel en hoe zuiver ze van hem hield Opa bleef grauwen, opa bleef grommen Bleef onmogelijk agressief Zei met zijn mond tot het eind toe: Verdomme Maar met zijn ogen: Mens, je bent lief Niemand zal ooit weten wat die beiden In dat donkere huis hebben doorgemaakt Naast het banale lichamelijke lijden Misschien door God zelf wel aangeraakt