adiskide bat bazen orotan bihozbera poesiaren hegoek sentimenduzko bertsoek antzaldatzen zutena plazetako kantari bakardadez josia hitzen lihoa iruten bere barnean irauten oinazez ikasia ikasia nun hago, zer larretan urepeleko artzaina mendi hegaletan gora oroitzapenen den gerora ihesetan joan hintzana hesia urraturik libratu huen kanta lotura guztietatik gorputzaren mugetatik aske sentitu nahirik azken hatsa huela bertsorik sakonena inoiz esan ezin diren estalitako hegien oihurik bortitzena bortitzena non hago