Máis aló do circulo de pedra Está a porta da nosa Eternidade O voar silencioso do corvo guíanos A través deste camiño de sufrimento Na frondosidade do noso recordo A lira do bardo chora unha despedida As bágoas do escepticismo Inundan os nosos aflixidos corazóns, en vano A miña alma foi enmeigada Polos sortilexios da Soidade Só os máxicos sons da noite Alentan a miña experiencia coma un mortal O odio está collendo raices na miña mente As caveiras dos hipócritas serán esmagadas polas miñas palabras As xélidas mans da tormenta abrázanme A súa falsedade será soterrada no sanguento fango O fogo purificador consume O seu derradeiro e cálido sorrir Máxicas criaturas homenaxéan Enfronte da pila funeraria O círculo foi competado Pola invisible escritura do Destino Mais a verdade será deformada Polo inexorable paso do tempo...