Baixo arcos revirados da anterga sabiduría que no silencio de séculos escuros nos acollen con branca vontade na traza esotérica do ar invisible Tralas pedras que agochan os segredos Da néboa que cobre os camiños De dor entoxicada de mentiras Esmorece cansa a árbore da vida Fatal orballo de hipócritas linguas Que con unllas envelenadas rasgan a pálida pel da que profetiza o Destiño sen retorno ate o Descoñecido Acobillo Eterno No inmóbil asento de espiñas que se cravan no alento de quen na lúa ve o sagrado circulos concéntricos de mística saudade de quen espera o que ninguén posúe