Jestem kobiet¹ wiec czytam miedzy wierszami
Patrz¹c w jej oczy z³e widze wiecej ni¿ ty
Gdy uwierzysz jej-obydwoje przegramy
Jak o kamieñ deszcz,kochany,moje ³zy

Wyp³ywasz z objeæ mych oœlepiony s³owami
S³uchasz ju¿ tylko jej,dalszy z ka¿dym dniem
Obezw³adnia mnie okrutny zapach przegranej
Rzucam sie na drzwi

I naiwnoœci¹ swoj¹ stoje celnie ugodzona
Wœród morza wstydu a¿ do serca obna¿ona
Ona-Madonna,ona-swieta,tego nic nie zmieni
Obud sie!Czy nie widzisz,¿e:

Ona ¿ywi sie twoj¹ wiar¹ w ludzki gest
Wemie wszystko co masz i co móg³byœ mieæ
Celem by³am ja,a narzedziem tylko-ty
Przebudzenie zaboli ciebie jak nigdy nic

Chce cie porwaæ st¹d lecz moje skrzyd³a z³amane
Poœród ruin co dzieñ modle sie o jej œmieræ
Gdy na czarnym tle czarne znaki wpisane
Ty nie widzisz nic lecz ja rozumiem je

Powoli tonie sens w powodzi mego t³umaczenia
Gdy spadasz w dól pijany prawd¹ której nie ma
Ona-Madonna,ona -œwieta,tego nic nie zmieni
Obud sie!Czy nie widzisz,¿e:

Ona ¿ywi sie twoj¹ wiar¹ w ludzki gest
Wemie wszystko co masz i co móg³byœ mieæ
Celem by³am ja,a narzedziem tylko-ty
Przebudzenie zaboli ciebie jak nigdy nic

Dziœ naiwnoœci¹ swoj¹ jak¿e celnie ugodzona
Wœród morza wstydu stoje a¿ do serca obna¿ona