Am Bb Am E

[Verse]
   Am                      E             Am
Du gledde meg så mykje, eg kan'kje gleda deg
    Dm
Det beste som eg hadde, Var alt for smått for deg.
    E           F               Dm        
Men denne vesle knoppen av mitt eige rosentre,
    Am                      E          F
Den skal du ha til minne om somaren og meg.
  Am                           E             Am
I fjor haust var den berre eit snøkvitt lite nor
Dm
djupt nedi jorda, på rota åt si mor.
    E         F                Dm
Når somarsola vart so varm, då våga den seg opp,
    Am                            E                 F
og skaut så friske grøne blad, og slik ein blodraud topp.
    Am                            E               Am
Men då var hausten her igjen, med gufs frå hei og nut,
    Dm
det vart for seint, so altfor seint, han fekk kje spretta ut.
    E               F                Dm
So laut han døy, og vondt det var då vesle livet gjekk;
    Am                             E                 F
men lagnad-stålet av han skar, det finst kje råd med slikt.
   Am                        E            Am
Og ilska rann med livet ut i tidens djupe hav,
    Dm
der lengt og liding, sorg og sut, ja alt skal gløymast av.
   E            F            Dm
Og rota som den grodde på må visna bort og døy,
    Am                           E              F    Am
for alt som lever her på jord er liksom gras og høy.