E 022100
Em 022000
G 320003
Intro:
Asus2 Bm/A
Bm7/A Asus2
Asus2 Bm/A
Ik zit op een stoel, mijn moeder ligt op bed
Bm7/A Asus2
En de morfine doet zijn werk
Asus2 Bm/A
Haar tijd is voorbij, maar nog niet helemaal
Bm7/A Asus2
Voor dood gaan is ze net nog iets te sterk
G Em A
Toen ze me zei dat ze het op wou geven
G Em A
Wist ze dat zeker en ik was er nog niet aan toe
Bm E
Want ze hecht altijd zo koppig aan het leven
Bm E
En nu zei ze "ach joh laat maar, ik heb geen zin meer ik ben moe"
Asus2 Bm/A
Ik zit op een stoel en mijn moeder ligt op bed
Bm7/A Asus2
Buiten is de zon net op gegaan
Asus2 Bm/A
Ik kijk naar haar handen, versleten, opgezet
Bm7/A Asus2
Ze heeft haar leven lang het huishouden gedaan
G Em A
Mijn moeder is nog van de generatie vrouwen
G Em A
Van voor de oorlog en van een mens krijgt niks cadeau
Bm E
Ze werd ontslagen destijds toen ze ging trouwen
Bm E
Maar dat gold voor alle vrouwen toen Harrie, dat was toen eenmaal zo
Asus2 Bm/A
Ik zit op een stoel en mijn moeder ligt op bed
Bm7/A Asus2
Haar borst gaat rustig op en neer
Asus2 Bm/A
Ze is er heel mijn leven lang altijd voor mij geweest
Bm7/A Asus2
Nog even en dan is ze er niet meer
G Em A
Toch weet ze me zelfs nu nog troost te geven
G Em A
En laat me zien aan het eind van haar bestaan
Bm E
Dat een mens zielsveel kan houden van het leven
Bm E
Maar aan het eind klaarblijkelijk ook in staat is rustig dood te gaan
Asus2 Bm/A
Ik zit op een stoel, mijn moeder ligt op bed
Bm7/A Asus2
En de morfine doet zijn werk
Asus2 Bm/A
Ze is bijna daar waar ze graag wezen wil
Bm7/A Asus2
Maar voor dood gaan is ze net nog iets te sterk
Bm7/A Asus2
En de morfine doet zijn werk
Asus2 Bm/A
Bm7/A Asus2
Asus2 Bm/A
Bm7/A Asus2
Bm7/A Asus2
Bm7/A Asus2
