A | E | A | E D E | E D E


[Verse 1]
       A
Nesta terra que fai testamento,
                                      E
que acolle os lamentos e anima a olvidar,

infectada de sangue usureiro,
                               A
caciques modernos, mecenas do mal.

Vivo dentro dun monte de area
                                  E
tinguido de brea que non limpa o mar,

coa esperanza de tomar alento
              D        E        A
para ver o momento de nos libertar.


[Chorus]
                      E
Mais aínda seguimos aquí
                         A
a aturar tempestades de sal,
                           E
resistindo a violencia de mans
                                      A
desas serpes e cans que nos queren calar.
                           E
Compañeiras nos soños do Edén,
                       A
unha illa no medio do mar,
                           E
que iluminan o loito máis negro,
                  D         E         A
que esquece o desterro e o medo a loitar.


[Instrumental]

A | E | A | E D E | E D E


[Verse 2]
          A
Cando as marcas se gravan a ferro
                                    E
e a dor e a xenreira non deixan sorrir,

as penurias van alén da fame
                                  A
falta a identidade que axuda a vivir.

Só se calma o ruído da raiba
                                     E
coa forza que queima na gorxa ao berrar:

queremos curar a fendedura,
               D         E       A
olvidar a tristura e voltar comezar.


[Chorus]
                      E
Mais aínda seguimos aquí
                         A
a aturar tempestades de sal,
                           E
resistindo a violencia de mans
                                      A
desas serpes e cans que nos queren calar.
                           E
Compañeiras nos soños do Edén,
                       A
unha illa no medio do mar,
                           E
que iluminan o loito máis negro,
                  D         E         A
que esquece o desterro e o medo a loitar.


[Verse 3]
       A
Nesta terra que fai testamento,
                                      E
que acolle os lamentos e anima a olvidar,

infectada de sangue usureiro,
                               A
caciques modernos, mecenas do mal.

Vivo dentro dun monte de area
                                  E
tinguido de brea que non limpa o mar,

coa esperanza de tomar alento
              D        E        A
para ver o momento de nos libertar.


[Chorus]
                      E
Mais aínda seguimos aquí
                         A
a aturar tempestades de sal,
                           E
resistindo a violencia de mans
                                      A
desas serpes e cans que nos queren calar.
                           E
Compañeiras nos soños do Edén,
                       A
unha illa no medio do mar,
                           E
que iluminan o loito máis negro,
                  D         E         A
que esquece o desterro e o medo a loitar.


[Chorus]
                      E
Mais aínda seguimos aquí
                         A
a aturar tempestades de sal,
                           E
resistindo a violencia de mans
                                      A
desas serpes e cans que nos queren calar.
                           E
Compañeiras nos soños do Edén,
                       A
unha illa no medio do mar,
                           E
que iluminan o loito máis negro,
                  D         E         A
que esquece o desterro e o medo a loitar.