เหม่อมองฟ้าทุกครา เช้าค่ำ
มีหนึ่งคำที่ใจ เฝ้าถาม
ชีวิตงามดั่งแสงอรุณแรก
จะมีวันสาดแสงและไอแดด
ถึงฉันบ้างหรือเปล่า

จะผิดไหมหากฉัน ฝันบ้าง
สักวันคงดีงาม ดั่งเขา
มีรักมีอ้อมแขน ประคองกอด
ไร้ซึ่งใครทำร้าย และกลิ้งกลอก
บอกตัวเองทุกคราว

ว่าใครคนนั้นกำลังตามหา
ชะตากำลังนำพาให้พานพบ
ใครที่จะพิงไหล่ให้ซบ
และโอบกอดใจของฉัน จากนี้ไป
ใครคนนั้นที่ฉันรออยู่
แม้จะไกลแสนไกลเท่าไหร่
ต่อให้นานตราบอสงไขย
กายและใจฉันรู้ดี

แม้จะถูกคุ้มกะลาหัวด้วยความหวาดกลัว
เสียโอกาสเพราะคนเห็นแก่ตัว
ฟ้ามีตาไม่พร่ามัว ชะตาจะเห็นใจ
แม้จะต้อง พบมารผจญ หรือคนใจร้าย
ฝันที่ฉันมี ไม่เคยสลาย
และมันจะต้องกลายเป็นจริง

เพราะใครคนนั้นกำลังตามหา
ชะตากำลังนำพาให้พานพบ
ใครที่จะพิงไหล่ให้ซบ
และโอบกอดใจของฉัน จากนี้ไป
ใครคนนั้นที่ฉันรออยู่
แม้จะไกลแสนไกลเท่าไหร่
ต่อให้นานตราบอสงไขย
กายและใจฉันรู้ดี ว่าใครคนนั้น มีจริง

แม้จะผ่านกี่ทิวาราตรี
ตะวันจันทราจะผันไปกี่วันเดือนปี
ฉันเชื่อว่ามันยัง ไม่สาย

ใครคนนั้นกำลังตามหา
ชะตากำลังนำพาให้พานพบ
ใครที่จะพิงไหล่ให้ซบ
และโอบกอดใจของฉัน จากนี้ไป
ใครคนนั้นที่ฉันรออยู่
แม้จะไกลแสนไกลเท่าไหร่
ต่อให้นานตราบอสงไขย
กายและใจฉันรู้ดี ว่าใครคนนั้น มีจริง.