Μέσα μου σαν χειμώνας και ντύσου πιο ζεστά
μου φαίνεται να είναι αιώνας και οι μέρες σαν βουνά
Είναι πια θλιβερό το ότι ακόμα σ’ αγαπώ
μοναξιά σαν νερό και φοβάμαι μην πνιγώ

Μου λες πως από μια στάλα καταιγίδα προκαλώ
λες απλά να πάμε γι’ άλλα μα σε παρακαλώ
Είναι πια θλιβερό το ότι ακόμα σ’ αγαπώ
μοναξιά σαν νερό και φοβάμαι μην πνιγώ

Μη μου μιλάς για αντίο
και μη με σπας στα δύο, ζωή μου
Μη μου μιλάς για αντίο
μονάχα πες μου πως θα ζω, θα ζω

Αν δε σε είχα μόνο έτσι δε θα σ’ έχανα
αν δεν ζούσα μέσ’ τον πόνο έτσι δε θα πέθαινα
Είναι πια θλιβερό το ότι ακόμα σ’ αγαπώ
μοναξιά σαν νερό και φοβάμαι μην πνιγώ

Μη μου μιλάς για αντίο
και μη με σπας στα δύο, ζωή μου
Μη μου μιλάς για αντίο
μονάχα πες μου πώς θα ζω, θα ζω