ไม่รู้ว่านานเท่าไรก็จำไม่ได้นัก
ที่ฉันจำเป็นต้องอยู่อย่างคนที่แอบรัก
ต่อให้ฉันให้เธอร้อยมันก็น้อยไป
คนที่รอคนที่คอยได้แต่น้อยใจ

ถึงฉันจะทำอะไรทุกอย่างไปมากสักแค่ไหน
ไม่มีสักครั้งที่คล้ายว่าเธอนั้นจะหวั่นไหว
คนไม่รักคือไม่รักก็ต้องเข้าใจ
คนคนนั้นไม่ใช่ฉันจะให้ทำไง

ถึงฉันไม่ได้ต้องการจะไป
แต่ยังไงก็คงจะต้องลา
เมื่อเธอนั้นให้คำตอบมาทางสายตา

ก็คงต้องยอมจำนนกับคนไม่มีใจ
ยอมจำลาแม้ว่ารักสักเท่าไร
ไม่จำเป็นว่าฉันรักแค่ไหน
แค่เธอไม่ได้รักก็แค่นั้น

ยอมจำใจเอ่ยคำว่าลาก่อน
ใจจำยอมรับว่าเธอนั้นต้องไป
กับความจริงว่าฉันนั้นไม่ใช่
แค่ต้องจำเอาไว้เธอไม่รักกัน

คิดถึงเท่าไรคิดถึงเท่าไรมันก็ไม่เคยถึง
ไม่รู้ฉันเป็นคนที่เท่าไรที่เธอจะนึกถึง
ต่อให้สายตาของฉันมันบอกว่ารักเท่าไร
เธอกลับมองมองกลับมาอย่างคนทั่วไป

พยายามคือคำที่ไม่มีความหมาย (พยายาม)
จำได้ไหมที่จริงน่ะเธอไม่เคยขอ (ได้ไหม)
ฉันเพิ่งเข้าใจเพิ่งเข้าใจในคำว่าดีไม่พอ (hey)
ทำดีให้ตายไม่มีความหมายถ้าไม่ใช่คนที่เขารอ

ถึงฉันไม่ได้ต้องการจะไป
แต่ยังไงก็คงจะต้องลา
เมื่อเธอนั้นให้คำตอบมาทางสายตา ah ha ah ha ah

ก็คงต้องยอมจำนนกับคนไม่มีใจ
ยอมจำลาแม้ว่ารักสักเท่าไร
ไม่จำเป็นว่าฉันรักแค่ไหน (มากมาย)
แค่เธอไม่ได้รักก็แค่นั้น

ยอมจำใจเอ่ยคำว่าลาก่อน
ใจจำยอมรับว่าเธอนั้นต้องไป
กับความจริงว่าฉันนั้นไม่ใช่
แค่ต้องจำเอาไว้เธอไม่รักกัน

ยอมจำน (ยอมจำนน oh)
ยอมจำนน

ก็คงต้องยอมจำนนกับคนไม่มีใจ
ยอมจำลาแม้ว่ารักสักเท่าไร (ยอมจำนนให้เธอแล้ว)
ไม่จำเป็นว่าฉันรักแค่ไหน (มากมาย)
แค่เธอไม่ได้รักก็แค่นั้น

ยอมจำใจเอ่ยคำว่าลาก่อน (ลาก่อน)
ใจจำยอมรับว่าเธอนั้นต้องไป
กับความจริงว่าฉันนั้นไม่ใช่
แค่ต้องจำเอาไว้เธอไม่รักกัน