Larogeitamaikaren martxoa huen
Niretzako hila bat miragarri
Nik neuk bertan ezagutu bait nuen
Bihotzaren argi betegarri
Bost egun bakarrik izan ziren
Argiaren hiria ikusteko
Nahiko eta soberan izan nituen
Halako gauzez maitemintzeko
Bainan eskuak orain lotuak ditut
Arimaren nahia asetzeko
Ezinezkoa den altxorra nahi dut
Berandu da atzera bueltatzeko
Gogoratzen hasten naizen guztietan
Dorre izugarri bat ikusten dut
Begien malkoz dago bustia
Aire ziztu batekin lehortuz
Bidai luze bat dut orain buruan
Gehiegi ez ote da niretzako
Beranduegi bai izan daiteke
Amets zahar bat orain berpizteko
Baina eskuak orain
Era el cuarenta y uno de marzo
Un mes milagroso para mi
Porque lo conocí allí yo mismo
Llenando la luz del corazón
Fueron solo cinco días
Para ver la ciudad de la luz
Tuve muchos de ellos
Enamorarse de esas cosas
Pero mis manos están atadas ahora
Para satisfacer el deseo del alma
Quiero el tesoro imposible
Es demasiado tarde para dar marcha atrás
Cada vez que empiezo a recordar
Veo una torre enorme
Sus ojos están húmedos de lágrimas
Secar con una ráfaga de aire
Tengo un largo viaje por delante ahora
¿No es demasiado para mí?
Puede que sea demasiado tarde
Un viejo sueño para revivir ahora
Pero las manos ahora