Sophia
Lê o mundo
Como quem folheia
As nuvens
Mariana
Ri do tempo
Como quem sabe
Que é ele quem passa
São duas
Duas luas
Na sala
Duas risadas
Na casa
Duas perguntas
No carro
Sophia inventa
O verbo brincar
De pensar
Mariana responde
Com o susto
De ser tão
Ela
E eu
Sou só
O pai
Que tenta
Não estragar
O poema
Com lágrima