Em     D      G     D
C      Em     Bm7   Em    Em

[Verse 1]
   Em     D     G     D             C        Em            Bm7 Em
Er dreven zeven witte zwanen op een meer, zo helder als ’t paradijs.
       Em            D                G        D            C     Em     B7       Em
Op een dag schrokken z'op, ’t was een meer van tranen en de zeven zwanen togen op reis.
   C          D              G                    C            Am          Edim7    B7
Op reis om de bron van ’t verdriet te vinden, nog nooit hadden zij iets zo bitter gesmaakt.
   Em           D        G     D          C          Em        Bm7     Em
Ze wiekten door regen en winterwinden, in hen was de trekvogel weer ontwaakt.

[Interlude]
Em     D      G     D
C      Em     Bm7   Em   Em

[Verse 2]
     Em               D          G     D           C               Em          Bm7      Em
Elke zwaan trok langs één van de zeven stromen die straalden om ’t meer in een zilveren ster.
     Em         D         G       D         C        Em         B7        Em
Hun vleugelslag werd elke dag wat lomer, de wind was koud en de tocht was ver.
     C           D     G                C           Am    Edim7 B7
Maar eens werden zeven stromen beken en eens werden zeven beken bron.
   Em          D        G        D            C               Em           Bm7      Em
Zo daalde elke zwaan na dagen en weken op een plek waar ’t verdriet van de wereld begon.

[Interlude]
C     D     G        C     Am     Edim7    B7
Em    D     G   D    C     Em     Bm7      Em

[Verse 3]
   Em      D     G            D             C          Em        Bm7    Em
Er weenden zeven moeders over d’aarde, heel ver weende Eva om de eerste moord.
    Em           D             G        D         C           Em              B7             Em
Eén weende om ’t geld dat haar Judas aanvaarde en één om haar Zoon die aan ’t Kruis werd doorboord.
        C              D        G                       C               Am         Edim7  B7
Aan het front viel een man, een moeder schreide, op een plein klonk een salvo, een moeder riep.
    Em           D            G      D         C           Em          Bm7   Em
Eén weende om herinnering aan betere tijden en één om haar kind dat verloren liep.

[Interlude]
Em     D      G     D
C      Em     Bm7   Em    Em

[Verse 4]
     Em      D     G     D        C    Em         Bm7      Em
Toen zijn de zeven witte zwanen teruggekeerd, het hart vol pijn,
         Em       D        G     D      C             Em     B7      Em
naar hun zilveren meer van mensentranen om er met hun zorg alleen te zijn.
   C       D         G                  C         Am        Edim7      B7
En toen de mensen de zwanen zagen, toen grepen ze wapens en schoten ze neer.
   Em        D                 G        D             C         Em     Bm7     Em
En niemand begreep iets van de volgende dagen van het dreigende wassen van het meer.

[Otro]
Em     D     G     D
C     Em     Bm7   Em