İki kişi iki kıyıda karşılıklı
Bakışları gölgeli ince bir hüzünle
Aynı rakıyla dumanlı dillerinde aynı şarkı
Kim inanır ki düşman olduklarına

Memleket aşkının ne dili var ne dini
Doğmaya gör o anda yakar yüreğini
Komşu olmak bundan böyle yazılmışken alnımıza
Gel de ağlama şu düşman halimize

Doğduğum ev eski dostlar bizim mahalle
Boğaziçi düşlerimi süslüyor hala
Şu İstanbul eski günlerden kalma bir alışkanlık
Bakmayın siz Atina'dan geldiğime