Versta martröð sem aumur mannshugur
Getur hrundið til ímyndunar
Er sú hræðilega hugmynd um að vera alltaf til
Að eilífu hlekkjaður í þrálátri tilveru

Í paradís sem eftir árþúsund sem saman renna í eitt
Verður löngu könnuð slóð og vettvangur umkomuleysis
Eilíf endurholdgun eins og sjúkur brandari
Illgjarnra guða sem sjá tímann og rúm sem haldbæra einingu

Á sama hátt og dauðlegur maður myndi líta á hversdagslegan hlut
Eins og að loka skordýr í kassa og hrista hann stöðugt
Á meðan allt þeirra vesæla æviskeið er eingöngu
Eitt andartak á þinni lífsleið sem er þeim ómögulegt

Að gera sér í hugarlund
Í taumlausri trylltri gleði mun ég slátra saklausum
Til að sýna fram á að hinn eini grundvallarsannleikur er óreiðan
Í þessari handahófskenndu tilviljun sem kviknun lífsneistans í rauninni er